Τα αυτονόητα στις πολιτικές συνεργασίες

Toυ Κώστα Τάτση*

Το φαινόμενο των κυβερνητικών συμμαχιών και συνεργασιών στη χώρα μας αποτελεί νέα πολιτική πρακτική και μάλιστα πρακτική "άγνωστη", κυρίως, για τους πολίτες και δικαιολογημένα προκαλεί σύγχυση. Εκτός, λοιπόν, των περιπτώσεων όπως πχ οι κυβερνήσεις Ζολώτα και Παπαδήμα που ήταν ,,ειδικών σκοπών,, άρα με περιορισμένο χρονικό ορίζοντα, στην ελληνική πολιτική σκηνή είχαμε, κατά παράδοση, αυτοδύναμες κυβερνήσεις.
    
    Είναι όμως, γεγονός ότι οι πολίτες στις τελευταίες εκλογές δεν έδωσαν ψήφο αυτοδυναμίας σε κανένα κόμμα.
    
    Η έλλειψη μάλιστα, αυτής της  ,,κουλτούρας,, συνεργασίας των κομμάτων οδήγησε σε διπλές εκλογές με μοναδική διαφορά, την αύξηση των ποσοστών της ΧΑ και τα κάποια δισ ευρώ που έχασε η χώρα.
    
    Η τρικομματική συνεργασία στη συνέχεια, που με τα σημερινά δεδομένα κράτησε μόλις 12 μήνες, αντιμετώπισε ως κυρίαρχο πρόβλημα  την - κατά κοινή ομολογία-  "αυτοδύναμη" λειτουργία  της κυβέρνησης Σαμαρά και των υπουργών της ΝΔ, κάτι το οποίο καθώς περνούσε ο χρόνος γινόταν ιδιαίτερα έντονο έως και προκλητικό.
    
    Η χθεσινή απόφαση του ΠΑΣΟΚ να εξακολουθήσει να στηρίζει την κυβέρνηση προκειμένου να μην οδηγηθούμε σε εκλογές δεν μπορεί να σταθεί από μόνη της, αν ο στόχος για την απόφασή του αυτή είναι να μην μπει η χώρα ,,σε περιπέτειες,, 
    
    Γιατί απλά, στις συνεργασίες υπάρχουν τα αυτονόητα, τα οποία, τουλάχιστον, δεν φαίνεται ότι γίνονται αντιληπτά ή ότι αποτελούν προτεραιότητα στους διαλόγους των αρχηγών και των κομμάτων. 
    
    Το αυτονόητο βέβαια, στις κυβερνητικές συμμαχίες είναι οι προγραμματικές συμφωνίες . Σε άλλες χώρες μάλιστα, ονομάζονται ,,συμβόλαια,, .
    
    Το αυτονόητο είναι ότι ένας κυβερνητικός συνασπισμός αποφασίζει και προωθεί πολιτικές πάνω σ ένα προγραμματικό πλαίσιο που έχει εκ των προτέρων συμφωνηθεί και αν προκύψει έκτακτο γεγονός, τότε χρειάζεται εκ νέου συμφωνία.
    
    Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να γνωρίζει και ο πολίτης- ο ψηφοφόρος τις προγραμματικές θέσεις του κάθε κόμματος που βρίσκεται σ έναν συνασπισμό συνεργασίας, να κατανοήσει τις διαφορές τους και τους αναγκαίους συμβιβασμούς.
    
    Μπορεί ο αντιρατσιστικός νόμος να είναι πράγματι ένα πολύ σημαντικό πολιτικό εγχείρημα, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί το Α και το Ω στο διαχωρισμό της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ.
    
    Το ζητούμενο συνεπώς, είναι ποιες καταθέτει ως  προτάσεις μεταρρυθμίσεων το ΠΑΣΟΚ, ποιες είναι οι συγκεκριμένες προτάσεις και οι θέσεις του για το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας, με δεδομένη την δημοσιονομική κρίση και τις  δεσμεύσεις που υπάρχουν απέναντι στους δανειστές.
    Οι προγραμματικές αυτές προτάσεις σε ένα δημοκρατικό κόμμα θα έπρεπε να συζητηθούν και επικυρωθούν πρώτα μέσα στο κόμμα, ώστε να μπορέσει το μέλος και ο φίλος να είναι συμμέτοχος και συνδιαμορφωτής μιας πολιτικής που θα κληθεί να προωθήσει και να υπερασπιστεί. 
    
    Στη συνέχεια, το κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, οφείλει να διεκδικήσει οι προτάσεις του να αποτελέσουν μέρος της κεντρικής κυβερνητικής συμφωνίας και παράλληλα, να εξετάσει ποιες προτάσεις της ΝΔ, σε αυτό το επίπεδο έχει περιθώριο να αποδεχτεί, ώστε να συνδιαμορφώσουν από κοινού το κυβερνητικό πρόγραμμα.
    
    Αν δεν γίνει αυτό, αν δηλαδή δεν υπάρξει μια ξεκάθαρη κυβερνητική προγραμματική πρόταση και συγκεκριμένο σχέδιο υλοποίησης, τότε η χθεσινή απόφαση του ΠΑΣΟΚ αποτελεί απλά  λευκή επιταγή στον Σαμαρά και τη ΝΔ και απλά απομακρύνει ενδεχομένως, για κάποιο (μικρό) χρονικό διάστημα τις εκλογές. Ο Σαμαράς και η ΝΔ θα συνεχίσουν δηλαδή, να λειτουργούν ως μονοκομματική κυβέρνηση για όσο χρονικό διάστημα αντέξουν, θα αυτοσχεδιάζουν, ενώ το ΠΑΣΟΚ θα μείνει μεν στην ιστορία ως ένα κόμμα που θυσιάστηκε να μην μπει σε περιπέτειες η χώρα, αλλά θα αποτελεί ένα πολιτικό οργανισμό του παρελθόντος.
    
    Και η χώρα ; Η Ελλάδα θα κινδυνεύει να πάνε χαμένες όλες οι θυσίες εκατομμυρίων  πολιτών. Άλλωστε, παρόμοια διλλήμματα τέθηκαν τον Νοέμβριο του 2011, όταν για καθαρά μικροκομματικούς και προσωπικούς λόγους επιλέχθηκε η "πτώση" μιας εκλεγμένης και αυτοδύναμης κυβέρνησης, προκειμένου να προωθηθεί τελικά μια ακόμη πιο αυστηρή και χωρίς ίχνος μεταρρυθμίσεων πολιτική, από την οποία είχε προκληθεί η πτώση της τότε εκλεγμένης κυβέρνησης. 



*Μέλος ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ και Γραμματέας ΤΑΕ
 
http://kostastatsis.blogspot.gr