Καλημέρα ΠΑΣΟΚ ή καληνύχτα ΠΑΣΟΚ;

Του Κώστα Τάτση *

Το ΠΑΣΟΚ κλήθηκε το 2009 να αντιμετωπίσει τα αποτελέσματα δυο μεγάλων και παράλληλων κρίσεων.

Τα αποτελέσματα της διεθνής οικονομικής κρίσης του 2008 και το αντίκτυπο που είχαν στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση και στην Ευρώπη γενικότερα και το αποτέλεσμα μιας αναπόφευκτης κρίσης στην οποία οδήγησαν οι επί χρόνια πρακτικές και νοοτροπίες μας που αφορούσαν τη συγκρότηση του κράτους και του εθνικού και παραγωγικού μοντέλου της χώρας.

Όσον αφορά το δεύτερο, αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο, των πολιτικών κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα, όπως εύκολα και επιφανειακά  συνηθίζεται να αναλύεται και να γράφεται. Ήταν μια σύνθεση κέντρων εξουσίας, πολλές φορές ισχυρότερα από τις ίδιες τις κυβερνήσεις.

Αυτήν την κρίση κλήθηκε να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και μάλιστα σε ένα εχθρικό περιβάλλον στο εξωτερικό που δεν ήθελε να κατανοήσει για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, ότι το πρόβλημα ήταν ευρωπαϊκό και όχι ελληνικό.

Δεν θα σταθούμε στις επιφανειακές αναλύσεις του τύπου «η κρίση είναι αποτέλεσμα των λίγων ωρών εργασίας των χωρών του νότου» ούτε στις ανεύθυνες λογικές «δεν πληρώνω, ας πάμε για πτώχευση» που εκστομίστηκαν είτε από το εξωτερικό είτε από το εσωτερικό.

Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε εκλογικά δεν ήταν σε καμία περίπτωση ένα μη εξηγήσιμο φαινόμενο. Κυβερνήσεις άλλων χωρών κατέρρευσαν για ανώδυνα, συγκριτικά, μέτρα και αποφάσεις σε σχέση με αυτά που αναγκάστηκε να λάβει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε σήμερα, ως μέλη και φίλοι του ΠΑΣΟΚ, είναι αν και πως μπορεί το ΠΑΣΟΚ να οδηγηθεί και πάλι σε έναν δρόμο που να μπορεί να εκφράσει με τις θέσεις το προοδευτικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.

Γεγονός είναι ότι από τον Νοέμβριο του 2011, όταν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ανάγκασαν τον τότε Πρωθυπουργό σε παραίτηση, έχουν ακολουθήσει μια σειρά από στρατηγικής σημασίας λάθη, τα οποία δεν επιτρέπουν στο ΠΑΣΟΚ ούτε να σταθεροποιηθεί, ούτε πολύ περισσότερο να ανακάμψει.

Η αδικαιολόγητη βιασύνη στελεχών να φύγει ο Παπανδρέου και από την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, ο ανταγωνισμός δηλώσεων με μοναδικό στόχο να δοθεί στην κοινωνία όλη η ευθύνη στον Παπανδρέου δημιούργησε διαφορετικά αποτελέσματα, καθώς δικαιολογημένα η κοινωνία του ΠΑΣΟΚ τα θεώρησε ως μέγιστη υποκρισία και ως κινήσεις που μοναδικό γνώμονα είχαν να φύγουν τα συγκεκριμένα στελέχη από το κάδρο της ,,στοχοποίησης,, της κοινωνίας.

Έτσι, αναπόφευκτα η διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού τον περασμένο Μάρτιο βρήκε το ΠΑΣΟΚ διχασμένο, ανεξάρτητα αν από ένστικτο αυτοσυντήρησης κινητοποιήθηκαν οι εναπομείνασες δυνάμεις του στις δυο εθνικές εκλογές που ακολούθησαν.

Επιπλέον, η νέα ηγεσία λειτούργησε με τη λογική μιας ηγεσίας κόμματος του 48% και όχι ως μια ηγεσία που προσπαθεί, καταρχήν να κρατήσει τις δυνάμεις της, για να μπορεί να προχωρήσει σε μια ουσιαστική επανεκκίνηση.

Η κατάργηση των οργάνων δεν ήταν απλά μια αντικαταστατική ενέργεια της πολιτικής ηγεσίας αλλά μια κίνηση που ενίσχυσε ακόμη περισσότερο το πρόβλημα στη βάση του κινήματος που όσο μικρή και να ήταν δεν αισθανότανε οργανωτικά δεμένη με το χώρο και πολύ περισσότερο ένιωθε απαξιωμένη από την ηγεσία.

Και αν αυτό από μόνο του ήταν ένα ολίσθημα, το οποίο μπορεί να ερμηνευτεί και ως προσπάθεια <<απόλυτου ελέγχου>> του κόμματος, το γεγονός ότι ακολούθησε ένα κενό σε επίπεδο οργανωτικό για πάνω 8 μήνες, ίσως αποτελέσει ένα πολύ δύσκολο εμπόδιο για την επανασυσπείρωση της παράταξης. Επί 10 μήνες τώρα, το κόμμα λειτουργεί μόνο με την ΚΟ. Αξιοσημείωτο είναι μάλιστα, ότι κανένα, σχεδόν, από τα πρωτοκλασάτα στελέχη δεν έδειχνε να ενοχλείται.

Ότι οι κινήσεις αυτές ήταν καταστροφικές δεν χρειάζεται από αλλού επιβεβαίωση,  αφού ο ίδιος ο Πρόεδρος και η πολιτική ηγεσία τις ανέτρεψαν με την απόφαση στην ΚΟΕΣ.

Όμως. Η συνεχιζόμενη επιλεκτική ενημέρωση, άρα αποκλεισμός, μελών και στελεχών, είτε σε επίπεδο συγκρότησης Τομέων, είτε σε επίπεδο γενικότερης ενημέρωσης επίσης, δεν μπορεί να ενταχθεί στη σφαίρα του «τυχαίου γεγονότος».

Από την άλλη, στο καθαρό πολιτικό επίπεδο δημιουργείται εύλογα το ερώτημα.. Μπορεί να αφήσει αδιάφορο κανένα ότι η παράταξη, ένα κόμμα δεν είναι σε θέση να διαβουλευτεί μετά από δυο μεγάλες εκλογικές ήττες και να συζητήσει για το μέλλον του ;

Παράλληλα, πολλά πρωτοκλασάτα στελέχη αντί να δώσουν την μάχη μέσα από το κόμμα και να διεκδικήσουν διαδικασίες διαλόγου, βολεύτηκαν σε προσωπικές πολιτικές για την επόμενη μέρα, πολιτικές όμως που προκάλεσαν την αντίδραση σε μεγαλύτερο τμήμα των φίλων και πολιτών, οι οποίοι  επέλεξαν ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες δυο εκλογικές αναμετρήσεις.


Το Συνέδριο

Το συνέδριο δεν μπορεί να αποτελεί ευκαιρία για να αναδείξουμε (πιστοποιήσουμε) απλά μια νέα ηγεσία ή να αλλάξουμε τα ονόματα των οργάνων και των συμβόλων.
Το συνέδριο οφείλει να αποτελέσει το τελικό βήμα ενός πραγματικού διαλόγου στη βάση, ανεξάρτητα τον αριθμό των μελών και φίλων που θα συμμετέχουν σ αυτές, οφείλει να αποφασίσει τη φυσιογνωμία, τις θέσεις και προπάντων τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ για το μέλλον.

Για να μιλήσει στην κοινωνία το συνέδριο οφείλει :

Α) Να αναφερθούν στο συνέδριο οι συγκεκριμένες πολιτικές της τριετίας που με την οριζόντια εφαρμογή των μέτρων έπληξαν άδικα συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Επίσης θα πρέπει να υπάρχει πρόταση πώς και σε τι βάθος χρόνου θα αποκατασταθεί η αδικία. Παράλληλα όμως, επιβάλλεται να αναδειχτούν τα μέτρα που πάρθηκαν για  προνομιούχες ομάδες, οι οποίες συνεχίζουν να θεωρούν ως κεκτημένο τα προνόμια τους που για δεκαετίες και μέσα από συντεχνιακές μεθοδεύσεις έπλητταν τον κρατικό προϋπολογισμό.
Β) Να καταλήξει σε προτάσεις που θα δημιουργήσουν ένα δίκτυο προστασίας των κοινωνικών ομάδων αυτών, που αντιμετωπίζουν τα μεγαλύτερα προβλήματα σε σχέση με την επιβίωσή τους λόγω της κρίσης.
Γ) Να αποφασίσει ως κόμμα μέσα από το κορυφαίο του όργανο που είναι το συνέδριο, σχετικά με την πολιτική μας απέναντι στη δημοσιονομική κρίση.
Δ) Να αποσυρθεί από κάθε συμμετοχή σε επίπεδο κυβερνητικής διαχείρισης της καθημερινότητας και κυβερνητικής διοίκησης, χωρίς να προκαλέσει εκλογές.
Ε) Να θέσει τις βάσεις για ένα κόμμα που θα λειτουργεί δημοκρατικά, με κανόνες και προπάντων, θα εγγυάται την πραγματική και ουσιαστική συμμετοχή του μέλους και του φίλου της παράταξης
ΣΤ) Να εξειδικευτεί το πρόγραμμά μας προσδιορίζοντας επ ακριβώς τι σημαίνουν ευρύτερες έννοιες που στο παρελθόν προκάλεσαν εσωτερικές αντιπαραθέσεις όπως π.χ. κλειστά επαγγέλματα, αναβάθμιση παιδείας και πως θα πραγματοποιηθούν οι όποιες αλλαγές.

Οφείλουμε στην κοινωνία να καταθέσουμε συγκεκριμένες θέσεις. Να κριθούμε από τις θέσεις μας που θα είναι ρεαλιστικές, αληθινές μακριά από λαϊκισμούς  και συνθηματολογία .

Οφείλουμε να διαχωρίσουμε τη θέση μας τόσο από την Νέα Δημοκρατία όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ .

Οφείλουμε επιτέλους, να αποδείξουμε στην κοινωνία ότι η ηθική στην πολιτική δεν είναι ουτοπία. Γι’ αυτό και θα πρέπει να τελειώνουμε με το παραμύθι του «έσχες» και να αναζητηθεί ο τρόπος που θα ελέγχεται το «πόθεν» και όλες οι καταθέσεις των φοροφυγάδων σε τράπεζες οικονομικών παραδείσων. Και αυτό θα πρέπει να αφορά όλα τα στελέχη που κατέχουν την όποια θέση σε κομματικό ή κεντρικό διοικητικό επίπεδο.

Δεν ήταν μόνο τα μέτρα των αναγκαστικών «μνημονίων»  που επέφεραν την απόσυρση της εμπιστοσύνης της κοινωνίας από το ΠΑΣΟΚ. Ήταν και οι πρακτικές και πολιτικές συμπεριφορές που δεν λάμβαναν υπόψη ότι οι όποιες μεταρρυθμίσεις, όσο αναγκαίες και αν ήταν και έπρεπε να γίνουν, στο σκέλος που αφορούσε τις αλλαγές στο επίπεδο ζωής των ανθρώπων, σε ότι αφορούσε τους πολίτες, δεν  μπορεί να σχεδιάζονται επί χάρτου στα υπουργικά γραφεία .

Η προτεινόμενη συνεργασία με την ΔΗΜΑΡ πρέπει να στοιχειοθετηθεί και δεν μπορεί να είναι απόφαση κάποιων <<κομματικών>> κύκλων αλλά αποτέλεσμα μιας ευρύτερης συναίνεσης της βάσης του ΠΑΣΟΚ. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η ΔΗΜΑΡ δεν υπήρξε πρόθυμη να υποστηρίξει ούτε κατ’ ελάχιστον έστω μια πολιτική που ασκήθηκε στην διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ΠΑΣΟΚ.

Η πολιτική επίθεση στην Χρυσή Αυγή πρέπει να γίνει στη βάση της ουσιαστικής αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων, καθώς και στο πεδίο αυτό που η ΧΑ κερδίζει έδαφος δηλαδή στην απουσία λειτουργίας του κράτους, και προπάντων στην απάλειψη κοινωνικών αδικιών.
Η ανάδειξη της ΧΑ δεν είναι όμως μόνο θέμα μνημονίου αλλά συνέχεια ενός πολιτικού κανιβαλισμού που επί 3 χρόνια προώθησαν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.

Σε ένα δημοκρατικό και σύγχρονο κόμμα, τα συνέδρια δεν γίνονται ούτε με 5.000 ούτε με 6.000 συνέδρους. Στην παρούσα όμως, χρονική στιγμή οι προσυνεδριακές διαδικασίες και το ίδιο το συνέδριο πρέπει να είναι ανοιχτό. Να εγγυηθεί ότι οι αποφάσεις θα εκφράζουν καταρχήν τις σημερινές δυνάμεις που απέμειναν στην παράταξη.

Αν κατορθώσουμε να δώσουμε συγκεκριμένο πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα με συγκεκριμένες, εξειδικευμένες ρεαλιστικές και αληθινές θέσεις και προτάσεις τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι μπορούμε να μιλήσουμε για το «Καλημέρα ΠΑΣΟΚ».

Αν όμως, οδηγούμαστε με γνώμονα τον έλεγχο του συνεδρίου, με τη λογική του ρεβανσισμού όσων ένιωσαν το 2004 ότι έμειναν έξω από την κομματική εξουσία, τότε δικαιολογημένα θα δικαιωθούν οι φήμες ότι έχουμε (έχουν) βολευτεί, με το στόχο το ΠΑΣΟΚ να παραμείνει ένα μικρό κόμμα που θα αναλάβει «ρυθμιστικό» ρόλο στο εκάστοτε σχηματισμό Κυβερνήσεων. Τότε όμως «Καληνύχτα ΠΑΣΟΚ».


* Mέλος Εθνικού Συμβουλίου
   Πρ. Γραμματέας Τομέα Απόδημου Ελληνισμού