Κείμενο απόφασης διαλόγου της ΤΟ Villinegn

Με πολύ μεγάλη αγωνία, λύπη και δέος παρακολουθούμε τα δρώμενα και τις ραγδαίες εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, στο κόμμα που κυβέρνησε δεκαετίες την Ελλάδα, που άλλαξε τη ζωή των Ελλήνων ανεξαιρέτως κομματικής ή πολιτικής προέλευσης. Έκανε την Ελλάδα από “ψωροκώσταινα” περήφανη,  με αξιοπρέπεια και λόγο μέσα στους διεθνείς οργανισμούς που συμμετείχε.

Πώς αυτό το κίνημα που έδωσε δικαιώματα στους μη προνομιούχους κατάντησε σήμερα να λοιδορείται και μάλιστα, με εξαφανισμό από τον πολιτικό βίο της χώρας; Δεν χωράει αμφιβολία. Λάθη έγιναν πολλά και μάλιστα στρατηγικά. Ιδεολογικά, πολιτικά, κυβερνητικά. Αλλά εκεί είναι το πρόβλημα; Κάποια άλλα κόμματα στο παρελθόν έχουν ξεπουλήσει την Ελλάδα. Μαζί και τις Eλληνίδες και τους Έλληνες, αλλά δεν λοιδορήθηκαν  κατ’  αυτόν τον τρόπο.

Εδώ φαίνεται καθαρά ότι αυτά τα κόμματα τα στηρίζει το ελληνικό κατεστημένο. Έχουν, δηλαδή, γερές ρίζες και συμφέροντα σ αυτούς τους κομματικούς μηχανισμούς. Αυτοί οι κομματικοί σχηματισμοί έχουν κάθε λόγο να υπηρετούν τα αφεντικά τους. Το ΠΑΣΟΚ δεν άντεξε γιατί δεν είχε αφεντικά, ούτε τσανάκια και παπαγαλάκια, αλλά μόνο τα λαό.

Ποιος διαμορφώνει την πολιτική και την προπαγάνδα στον Λαό; Τα ΜΜΕ και μάλιστα συγκεκριμένα ΜΜΕ.

Ο στόχος είναι να σβήσουν το ΠΑΣΟΚ και τον Γιώργο Παπανδρέου από τον πολιτικό χάρτη της χώρας.

Το κατάντημα ήταν ότι και μέσα στο ΠΑΣΟΚ όλο αυτό το κατεστημένο βρήκε πεδίο δράσης. Με κάποιους,  δήθεν σοσιαλιστές του γλυκού νερού και των σαλονιών, που φόρεσαν τον σοσιαλιστικό μανδύα και μπόρεσαν να αλλάξουν την σοσιαλιστική φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ από θέσεις κλειδιά που κατείχαν είτε στο κόμμα ή στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ που συμμετείχαν.

Αναγνωρίζουμε στον Γιώργο Παπανδρέου τρία βασικά λάθη

1)     δεν καθάρισε το κόμμα από αυτά τα βαρίδια, αφού ήξερε ποια ήταν από το 2004

2)     δεν προχώρησε στο δημοψήφισμα του μνημονίου, μετά δηλαδή τον Μάιο 2010 ή να επιμένει τον Οκτώβριο του 2011.

3)     Επειδή παραιτήθηκε και άφησε να τον υπονομεύσουν, ας τον έριχναν επίσημα, αν τολμούσαν

Σήμερα μετά από ένα χρόνο, μπορεί κάποιος να μας πεί τι άλλαξε; Ο Παπανδρέου έφυγε. Αυτοί που έχουν αναλάβει το Κόμμα και την διακυβέρνηση της χώρας, τι αλλαγές προς το καλλίτερο πέτυχαν; Απολύτως τίποτα.

Φάνηκανόλοι ανίκανοι. Κάποιοι λακίσαν από το κόμμα. Κάποιοι προσπαθούν να γίνουν νέοι σωτήρες. Κάποιοι αποστασιοποιήθηκαν και πάει λέγοντας. Βέβαια, δεν φταέι μόνο ο Βενιζέλος. Φταίνε όλοι αυτοί που τον περιτριγυρίζουνκαι τον συμβουλεύουν. Μάλλον τα άτομα αυτά δεν γνωρίζουν την φιλοσοφία του ΠΑΣΟΚ. Οι άνθρωποι έρχονται από άλλη ιδεολογία. Η απόφαση για κατάργηση των οργάνων και μάλιστα, προεκλογικά ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να συμβεί στον πασοκικο κόσμο. Ο μη συντονισμός των οργανώσεων έφερε τα γνωστά αποτελέσματα. Αυτά τα άτομα που έμαθαν μια ζωή να λυμαίνονται την εξουσία, σήμερα χωρίς να έχουν κανένα ρόλο προσπαθούν να βρουν ρόλους, εκέι που δεν υπάρχουν. Ενώ, στην κυβέρνηση το μόνο που κατάφεραν –οι ίδιοι μέσα από το ΠΑΣΟΚ- ήταν να κάνουν τον Σαμαρά πρωθυπουργό και να καταντήσουν το ΠΑΣΟΚ δεκανίκι της ΝΔ.

Σύρθηκε η χώρα σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις χωρίς αντίκρυσμα. Δεν αναλογίζονται πόσο κακό έχει κάνει ο Σαμαράς με την εμμονή του να ζητάει συνεχώς εκλογές για να γίνει πρωθυπουργός;

Όσο για τον Αριστερό και προοδευτικό ΣΥΡΙΖΑ, οι άνθρωποι βρίσκονται σε άλλη χώρα ή άλλη ήπειρο. Οι άνθρωποι έχασαν τον ρεαλισμό τους. Δεν βλέπουν την πραγματικότητα και ζούν στα όνειρα. Φαίνεται δεν γνωρίζουν ότι η Ευρώπη δεν είναι Λατινική Αμερική. Εδώ έχουν να κάνουν με γεράκια και κοράκια που δεν υπολογίζουν τον ανθρώπινο παράγοντα, αλλά μόνο τους αριθμούς.

Αυτά όλα τα παραπάνω αλλά και πολύ περισσότερα ακόμα, ανήκουν στο πρόσφατο παρελθόν. Αλλά θα πρέπει να γράφονται και να λέγονται. Δεν μπορεί άλλο το ΠΑΣΟΚ να παίζει το ρόλο του κομπάρσου. Σε αυτήν την κρίσιμη καμπή της ιστορίας του θα πρέπει να παρθούν σοβαρές πρωτοβουλίες από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και από εκείνα τα στελέχη που πιστεύουν στο ΠΑΣΟΚ και την Διακήρυξη της 3^ης του Σεπτέμβρη.

Το ΠΑΣΟΚ είναι ανάγκη να ξαναβρεί το λαικό του πρόσωπο. Δεν μπορεί ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε η ΔΗΜΑΡ να εκφράσουν τον δημοκρατικό σοσιαλισμό. Μόνο το ΠΑΣΟΚ έχει αυτή την ικανότητα βα εκφράσει τον δημοκρατικό χώρο. Γιατί αυτό είναι το κίνημα της απόλυτης δημοκρατίας. Όλα αυτά τα μαζώματα είναι περιστασιακά και εποχικά.

Για αυτό προτείνουμε και ζητάμε να πάμε στο Συνέδριο με αυτά τα στελέχη που έχουν σαν πυξίδα τους την 3^η του Σεπτέμβρη, που πονάνε το Κίνημα και τον Λαό και θα αγωνίζονται για το Λαό. Θέλουμε στο συνέδριο να συζητήσουμε για όλα τα λάθη και τις παραλήψεις. Και να καθαρίσει το Κίνημα από τα βαρίδια.

Θέλουμε στο συνέδριο να προσδιορίσουμε το πολιτικό-ιδεολογικό στίγμα του ΠΑΣΟΚ. Όποιος συμφωνεί μένει. Όποιος διαφωνεί φεύγει.

Υπάρχουν και άλλοι πολιτικοί χώροι που τους εκφράζουν. Αρκετή ζημιά έχουν κάνει. Σ’ αυτό το συνέδριο πρέπει να εξετάσουμε πώς το ΠΑΣΟΚ θα ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του και να απαντήσει με προοδευτικούς όρους στο ερώτημα: Τι είμαστε και ποιούς εκφράζουμε.

Σ’ αυτό το συνέδριο θα πρέπει να ανασυστήσουμε το ΠΑΣΟΚ και πάλι, σε ένα πατριωτικό, σοσιαλιστικό, λαικό κίνημα της σύγχρονης εποχής, της θεσμικής του λειτουργίας στην οργάνωση της βάσης.                                         

Για ένα ΠΑΣΟΚ ενάντια στη φτώχια, την μιζέρια, την απογοήτευση. Για ενα ΠΑΣΟΚ της δημοκρατίας της κοινωνικής δικαιοσύνης από άνθρωπο σε άνθρωπο και της εθνικής ανεξαρτησίας. Σ Σ αυτό το συνέδριο ή θα επικρατήσουν οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ που ονειρευτήκαμε ή θα επικρατήσουν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και πρακτικές.

Όσοι νομίζουν μέσα στο ΠΑΣΟΚ ότι μπορούν να παντρέψουν τον Σοσιαλισμό με τον νεοφιλελευθερισμό, δεν είναι απλά εκτός τόπου και χρόνου αλλά είναι επικίνδυνοι για το ΠΑΣΟΚ, για τη χώρα και για το λαό.

 

Μανώλης Κατσιούλας

Κείμενο προβληματισμού και διαλόγου

Τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύ λόγος για την προβολή της λεγόμενης „νέας γενιάς“ του ΠΑΣΟΚ , θεωρούνται „άφθαρτοι“ και είναι έτοιμα σύμφωνα με δημοσιεύματα στις εφημερίδες και στο δαδίκτυο να αναλάβουν κομματικές και κυβερνητικές ευθύνες, με την προϋπόθεση βέβαια ότι θα έχει διασωθεί η χώρα.Δηλαδή να συνεχίσει την ίδια πολιτική που ακολουθείται από την σημερινή ηγεσία η οποία με την τακτική της έχει οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στο τέλμα.
Ένας άλλος λόγος που λένε ακόμη είναι πως θέλουν να ανατρέψουν εσωκομματικά την γενιά του Πολυτεχνείου και να σώσουν το ΠΑΣΟΚ.
Αυτό τους βολεύει, γιατί δεν χρειάζεται να μιλήσουν για μια νέα αφετηρία με επαναπροδιορισμό στρατηγικής του κινήματος.
Για όλα αυτά, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στη λίστα για να διαπιστώσει το ρόλο των αυτοαποκαλούμενων αυτών στελεχών της „
νέα γενιάς“ διότι αν όχι όλοι τουλάχιστον οι περισσότεροι είναι προσκείμενoι στην νέα ηγεσία με συντηρητικές αντιλήψεις, και με ανασταλτικό πάντα ρόλο στο κόμμα. Φαίνεται ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θέλει να ξεμπερδέψει με όσους αντιστέκονται σε μια δεξιόστροφη αντίληψη στο κόμμα και να στηριχθεί σε αυτούς που πρόσκεινται σε αυτόν. Δηλαδή προτιμά ένα φοβικό και μικρό κόμμα απόλυτα ελεγχόμενο χωρίς αμφισβητήσεις, παρά ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα που θα εκφράζει τους εργαζόμενους, τους αγρότες, την νεολαία, τους μικρομεσαίους, αλλά και γενικότερα τους δημοκρατικούς πολίτες και τον χώρο του Σοσιαλισμού. Τελικά δεν ξέρουμε τι εκπροσωπούμε, κινούμαστε στη λογική ένωσης παραγόντων και όχι στη δράση συλλογικών διαδικασιών. Αν δεν αλλάξουμε τακτική ο δρόμος αυτός θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην αφομοίωση του ΠΑΣΟΚ από την ΝΔ
Σήμερα η ηγεσία του κινήματος, αλλά και τα στελέχη που αμφισβητούν την ηγεσία διαμαρτύρονται και αγωνιούν ποιός θα πρωτοεκφράσει την λεγόμενη κεντροαριστερά. Επικαλούνται μάλιστα τον ευρωπαϊσμό του Σαμαρά, και το κέντρο. Αυτό σημαίνει έλλειψη πολιτικής και αδυναμία να αναλύσουν ιδεολογικά την σημερινή κοινωνική και πολιτική κατάσταση.
Όλοι αυτοί οι νεοφιλελεύθεροι μικροαστοί ξεχνούν ότι υπάρχουν μέλη-όργανα και ένα καταστατικό που κατοχυρώνει τη λειτουργία του ΠΑΣΟΚ και ότι μέσα από αυτό μπορούν να εκφραστούν ιδεολογικά.Νασκάμης Γιάννης
Γραμματέας της ΤΟ Tübingen

ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

Η ιδεολογικοπολιτική σοσιαλιστική φυσιογνωμία και η οργανωτική δομή του Κινήματός μας, καθώς και η διασφάλιση, ότι το ΠΑΣΟΚ από τώρα και στο μέλλον θα καταφέρει ξανά – όπως με επιτυχία απέδειξε για σειρά ετών- να είναι ο γνήσιος εκφραστής των λαϊκών στρωμάτων και των μη προνομιούχων, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στα «μεγαλοστελέχη».

Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, τα «μεγαλοστελέχη», οι προβεβλημένοι δηλαδή, και κατά σειρά ετών ευνοημένοι του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο άφηναν κατά καιρούς το κόμμα έρμαιο στις προσωπικές διαθέσεις της κάθε ομάδας, αλλά νίπτοντας τα χείρας τους αποχωρούσαν προσωρινά, έχοντας ως πρόθεση να επανέλθουν αργότερα ως «σωτήρες». Αυτή την πρακτική συνεχίζουν και σήμερα. Μάλιστα φροντίζουν να κρύβουν τις πολιτικές τους αδυναμίες και αστοχίες  κάτω από τα συντρίμμια του κόμματός μας, του κινήματος της λαϊκής βάσης, του ΠΑΣΟΚ του λαού, του δικού μας ΠΑΣΟΚ!

Σ’ αυτούς τους ίδιους ανθρώπους  που υποστηρίξαμε, και πολλάκις δικαιολογήσαμε τα λάθη τους και τις προκλητικές συμπεριφορές τους, δε μπορούμε και δεν μας επιτρέπεται να τους εμπιστευτούμε την τύχη του Κινήματος.

Ούτε εμπιστευόμαστε το μέλλον του Κινήματος στους «πρώην» συντρόφους, οι οποίοι φυγομάχησαν την πιο δύσκολη ιστορικά  στιγμή του ΠΑΣΟΚ ή ακόμα χειρότερα  αναζήτησαν αλλού πολιτική στέγη για να συνεχίσουν αλλού τον πολιτικά παρασιτικό τους βίο. Συμπεριφέρονται ως νεογενίτσαροι, αφενός απαξιώνουν την ιστορική πορεία του ΠΑΣΟΚ στο σύνολό της, και αφετέρου «φτύνουν» αυτούς με τους οποίους για χρόνια συμπορεύτηκαν, αγωνίστηκαν, είχαν τις ίδιες πολιτικές καταβολές και προσλαμβάνουσες.

Τέλος, η λαϊκή αγωνιστική βάση του κινήματος, δεν μπορεί και δεν έχει το δικαίωμα να γίνει η  "ουρά" σε πολιτικά μορφώματα, των οποίων αντικειμενικός σκοπός είναι η εξουσία για την εξουσία χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις για το κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό ζήτημα της χώρας μας. Πολύ περισσότερο, όταν αυτά τα κόμματα ήταν οι "ηθικοί αυτουργοί" του βρώμικου ‘89.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, για λόγους αρχών (κι όχι αρχηγικούς) αλλά και για να προλάβουμε την διασπαστική μανία <<ηγετικών>> στελεχών και την περαιτέρω συρρίκνωση της ΚΟ προτείνουμε :

Κείμενο Λυκούργου Χατζάκου για διάλογο

Σύντροφοι,

  Είμαι βέβαιος, ότι κανείς, δεν είχε ποτέ διανοηθεί, ότι θα ερχόταν η στιγμή κατά την οποία, θα συζητούμε, υπό αυτές τις συνθήκες. Με το ΠΑΣΟΚ ηττημένο εκλογικά, κατά κράτος και τον Προοδευτικό Χώρο συρρικνούμενο· την Προοδευτική Παράταξη προ των πυλών στρατηγική ήττας. Αυτό, είναι γεγονός και ουδείς κομψός ή επίχρυσος φραστικός ελιγμός δεν μπορεί να ανατρέψει. Η πραγματικότητα, δεν καλύπτεται από λεκτικές θωπείες«πατριωτικού» περιεχομένου ούτε και ωφελούν οι βαυκαλισμοί.
Όμως σύντροφοι, η παρουσία μας δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας πνευματικής ή συναισθηματικής αναπηρίας. Δεν είμαστε σήμερα εδώ γιατί υπάρχει ανάγκη παρηγορητικής θεραπείας. Όλοι μας διαθέτουμε μια ιστορία, μια διαδρομή στα δημόσια πράγματα, μια πορεία αγώνων και πολιτικής δράσης μέσα από τις τάξεις του ΠΑΣΟΚ. Δεν χρειαζόμαστε συναισθηματικό «μασάζ», ούτε υποκύπτουμε στην πίεση και την κατάθλιψη. Είμαστε εδώ, γιατί έχουμε απόλυτη πίστη στις επιλογές μας· δεν βρισκόμαστε εδώ τυχαία! Συνεχίζουμε ως ενεργοί πολίτες τοποθετημένοι ιδεολογικά στον κεντροαριστερό, στον προοδευτικό χώρο, με πλήρη συνείδηση. Είμαστε πεπεισμένοι, ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ο πολιτικός φορέας που εξέφρασε σε όλη την μέχρι σήμερα διαδρομή του, με υπευθυνότητα, την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, την δημοκρατική και κυβερνώσα αριστερά και απαιτείται να υπάρχει ως συντεταγμένη δύναμη.

Δεν είμαστε αερικά ούτε εξωραΐζουμε. Γνωρίζουμε πως πρέπει να βρούμε λύσεις προοπτικής για την Παράταξη και προκειμένου να είναι επιτυχής η προσπάθεια αυτή, να δίνει αποτελέσματα σε βάθος χρόνου και διάρκεια,  είναι πρωτίστως ανάγκη να αναγνώσουμε την κατάσταση στις πραγματικές διαστάσεις, να αναλύσουμε τις αιτίες της ήττας –όχι ως «αγανακτισμένος όχλος» που επιζητά να ρίψει τον λίθο του αναθέματος-, αλλά,ως πολιτικά στελέχη (γιατί όλοι υποχρεούμεθα πλέον, εκ των πραγμάτων, να λειτουργούμε παράλληλα και ως μέλη και ως στελέχη), που αναλύουν τα δεδομένα και δημιουργούν πολιτικές· ως Πολίτες που αντιλαμβάνονται την συμμετοχή τους στα κοινά ως την τιμή να φροντίζουν τους ανθρώπους και που ανιδιοτελώς επένδυσαν σημαντικά κομμάτια της ζωής τους και αρνούνται να εγκαταλείψουν την ιστορική τους διαδρομή γιατί απλά, δεν εκχωρούν τον κόπο, τους αγώνες, τις αξίες τους. Αυτά δεν ηττώνται!
 
Σύντροφοι,

   Είναι γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ έχει, εν πολλές αμαρτίες, περιπέσει. Κυβερνητισμός, αλαζονική συμπεριφορά στελεχών,εξουσιομανία και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να προσθέσει, ήταν υπαρκτά και έπαιξαν τον ρόλο τους στην οξείδωση –όχι από την νοτιά των ανθρώπων, αλλά από την δηλητηριώδη λαγνεία της εξουσίας-, που υπέστη ο οργανισμός του ΠΑΣΟΚ, όλα αυτά τα χρόνια της μακράς πολιτικής του κυριαρχίας. Κυρίως, όμως, δύο είναι οι βασικοί λόγοι της φθίνουσας πορείας. Πρώτον ότι το κόμμα αυτό, το Κίνημα που άλλαξε την χώρα, δημιούργησε όρους κοινωνικής συνοχής και προόδου -αφού διεύρυνε την νομιμοποιητική βάση της δημοκρατίας, φέροντας την μεγάλη πλειοψηφία των ηττημένων του εμφυλίου στο προσκήνιο-, έπαψε να συζητά.Εγκλωβίστηκε σε μια πρακτική «εγκεφαλικής» λειτουργίας μηχανισμών ηγεσίας και κυβερνητικών στελεχών και αντί για ζώσες λειτουργικές οργανώσεις που οδήγησαν στον θρίαμβο του Οκτώβρη το 1981, έφτιαξε στρατούς βασσάλων και υπηκόων. Στην κριτική που θα δεχόσουν, δεν έπαιζε ρόλο αν ήσουν φιλελεύθερος,σοσιαλδημοκράτης ή τροτσκιστής. Δεν είχε σημασία τι έλεγες, αλλά σε τίνος«στρατό» ήσουν ενταγμένος. Δεν είχε σημασία τι έλεγες, αλλά που ήσουν εντεταγμένος. Αν ήσουν του Βαγγέλη, του Γιώργου, του Κώστα, του Χρήστου, της Άννας. Η όλη κατάσταση υποδήλωνε αποσύνθεση, έκπτωση της πολιτικής λειτουργίας και ανάδειξη της ιδιοτελούς σκοπιμότητας και της κατ’ ουσίαν διακοσμητικής παρουσίας. Το ΠΑΣΟΚ, περιθωριοποίησε τα μέλη του! Έτσι, όταν χρειάσθηκε να τα έχει και να υπερασπισθεί την πολιτική του, πολύ απλώς, δεν υπήρχε κανείς…

Σταματώ, εδώ, την παράθεση αιτίων, αν και θα συνεχισθεί, φοβούμαι, επί μακρόν και στο σημείο αυτό, θέλω να καταθέσω τις προσωπικές μου σκέψεις,σχετικά με την πολιτική πρόταση, την οποία κρίνω πως πρέπει να επεξεργασθεί και να διατυπώσει ένας πολιτικός οργανισμός που θέλει να εκφράζει την κεντροαριστερά.

     Πριν όμως, πρέπει να επισημάνω ότι διάφοροι νεόκοποι «αγωνιστές» προβάλλουν ως αγανακτισμένοι προστάτες του λαού, θα έπρεπε να είναι πιο σεμνοί και μαζεμένοι. Ειδικά εκείνοι που είχαν και την ευθύνη διαχείρισης των πραγμάτων σε κόμμα και Κυβέρνηση.

Η μεγάλη κοινωνική συμμαχία που συγκροτήθηκε με τον Α. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, διεύρυνε την νομιμοποίηση του δημοκρατικού πολιτεύματος και οδήγησε στην πολιτική κυριαρχία της κεντροαριστεράς –όσο και αν κάποιοι «εξ αριστερών»,ισχυρίζονται τα αντίθετα. Το 1990, επήλθε η ρήξη. Το ΠΑΣΟΚ έχασε τις από αριστερά συμμαχίες του –όχι με αποκλειστική του ευθύνη- και έμεινε ο μοναδικός πολιτικός φορέας έκφρασης της μεταρρυθμιστικής αριστεράς, της αριστεράς που απέρριπτε τον ολοκληρωτισμό και συνέπλεε με την ευρωπαϊκή ομόλογό της.

Παρά την «απομόνωση» που κάποιοι θέλησαν να επιβάλλουν, άντλησε δυνάμεις και συνέχισε στην υλοποίηση του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος. Όμως, κάπου εκεί, μεταξύ 1987 και 1990, είχε εγκαταλειφθεί η εσωτερική πολιτική διεργασία, καθιστώντας ανέφικτη την ενεργό συμμετοχή μελών και συνεπώς την αναγκαία παραγωγή νέων στελεχών, συγκροτημένων ιδεολογικά και πολιτικά, ζυμωμένων στην πολιτική δράση.Αποτέλεσμα η σημερινή «δημογραφική» αποψίλωσή, για την οποία, δεν ευθύνεται αποκλειστικά η δημοσιονομική κρίση· επ’ αυτού, δεν πρέπει να λησμονείται το γεγονός ότι παρά το πρώτο μνημόνιο και τα συνακόλουθα μέτρα, το ΠΑΣΟΚ κατήγαγε συντριπτική νίκη έναντι πάντων το2010, στις εκλογές για την Αυτοδιοίκηση. Επομένως, υπήρχε η δυνατότητα να διατηρηθεί σημαντικό τμήμα της πολιτικής δύναμης του Κινήματος, αν φυσικά, είχαμε προβεί στην πραγματοποίηση ριζικών αλλαγών και θεσμικών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες θα διαμόρφωναν μια νέα, σύγχρονη λειτουργία του κόμματος και του πολιτικού συστήματος· αν δεν αφήναμε την διαχείριση των κομματικών ζητημάτων και των κρισίμων κυβερνητικών επιλογών σε πολιτικούς λιμοκοντόρους και ανίκανους τύπους που έμαθαν την πολιτική σε δοκιμαστικό σωλήνα· αν δεν είχε ασελγήσει η ηγετική ομάδα στην θεσμικότητα του χώρου, ιδιαίτερα κατά την στιγμή όπου έπρεπε σε αυτήν την θεσμικότητα να στραφεί. Υπάρχουν ευθύνες. Ευθύνες συλλογικές, αλλά και προσωπικές. Όμως, δεν πρέπει αυτή την ώρα, να μετατραπεί η οργανωμένη –όση απομένει- μάζα του Κινήματος σε όχλο. Δεν προσφέρει σε τίποτε να γίνει η απόδοσή ευθυνών προτεραιότητά μας. Στην κατάλληλη διαδικασία και χρόνο, υποχρεούμεθα να τις αποδώσουμε. Προτεραιότητά μας πρέπει να είναι η επεξεργασία και η διατύπωση προς την κοινωνία μιας καθαρής νέας πολιτικής. Σήμερα, είμαστε τρίτο κόμμα (με πτωτικές τάσεις). Είμαστε αντιπολίτευση. Δεν προσφέρει θετικά η ανακύκλωση της γκρίνιας και του θρήνου. Παράλληλα, η προσχηματική ενότητα, δεν μπορεί να είναι πλέον το χαλί που κρύβουμε τα σκουπίδια μας. Η λειτουργική ενότητα προϋποθέτει κοινό στόχο και κοινή ιδεολογική-πολιτική πλατφόρμα. Και ο στόχος δεν μπορεί να είναι η εξουσία ως αυτοσκοπός. Το μόνο προνόμιο της εξουσίας είναι η ευθύνη!

Δεν πρωτοτυπώ αν επαναλάβω την διαπίστωση, συναφώς με την απώλεια –και όχι αδίκως-, της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. Όμως, ο προοδευτικός χώρος της κεντροαριστεράς, έπρεπε να έχει, ήδη, διατυπώσει ουσιαστική πρόταση για την λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Πρόταση η οποία θα στόχευε στην ενίσχυση της εμπιστοσύνης των πολιτών· πρόταση, η οποία,  θα προσφέρει πειστικές, ειλικρινείς απαντήσεις και πραγματικές λύσεις στα προβλήματα. Η διαφάνεια, η ειλικρινής και αποτελεσματική διαδικασία, είναι όροι για την δημοκρατική λειτουργία των πολιτικών σχηματισμών και προϋπόθεση για την εκ νέου νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος. Τούτο αποτρέπει την βία και τον λαϊκισμό είτε εκ δεξιών είτε εξ ευωνύμων.

Όμως, τα γενόμενα ουκ απογίγνονται. Είναι επιβεβλημένη η εγρήγορση και η επιστράτευση κάθε διαθέσιμης μονάδας· η προσέγγιση κάθε φίλου και συντρόφου, κάθε ενεργού και ενδιαφερόμενου πολίτη, στην προσπάθεια επανόδου στην πολιτική διεργασία (όχι εκείνη των κλειστών γραφειοκρατικών σχημάτων, αλλά της κοινωνίας). Έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος· και τούτο αντανακλά στην απώλεια πολύτιμων δυνάμεων. Πρέπει άμεσα, να διατυπωθεί συνολική πρόταση για την χώρα, τα εθνικά της θέματα, την ανάπτυξη, την κατάκτηση μιας αναβαθμισμένης λειτουργικής ποιότητας στους θεσμούς, η οποία θα συμβαδίζει με την αντίστοιχη Ευρωπαϊκή. Σε αυτό το πεδίο, πρέπει να επεξεργαστούμε αφ’ ενός, την έργω ανασυγκρότηση του Προοδευτικού Χώρου και αφ’ ετέρου, την ουσιαστική πρότασή μας για την επανάκτηση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. Στην περίοδο κρίσης, ανεδείχθησαν τα ελλείμματα δημοκρατίας και παρά το ότι ευθύνη φέρουμε όλοι, πολιτικό σύστημα δεν υφίσταται χωρίς πολίτες, είναι καθήκον των πολιτικών δυνάμεων να διατυπώσουν θέσεις και προτάσεις σχετικά με την θεσμική θωράκιση των δημοκρατικών λειτουργιών και της δημόσιας ζωής.


Α. Για την δημιουργία ενός Ανοικτού, Δημοκρατικού και Συμμετοχικού κόμματος: Τα τελευταία χρόνια, οι οργανώσεις και τα μέλη απαξιώθηκαν, υποτιμήθηκαν μπήκαν στο περιθώριο. Αυτό παγίωσε την αίσθηση πως η πολιτική δεν αφορά τους πολίτες.Επομένως η ιδιότητα του μέλους γινόταν ελκυστική ή για κάποιους γραφικούς ή για κάποιους «ανηκέστως εθισμένους» ή υπηκόους μηχανισμών ή για όσους προσέβλεπαν στην εξυπηρέτηση ιδιοτελών και χυδαίων σκοπιμοτήτων. Μέλη με πολιτική παιδεία,πολιτική σκέψη και πρόταση, δεν είχαν –επιεικώς- προτεραιότητα στις αναζητήσεις. Η «βουλευτικοποίηση» που ακολούθησε την απαξίωση των κομματικών πολιτικών οργάνων και η «προεδροποίηση» του κόμματος από το 2004 και μετά,επέτεινε τα φαινόμενα παρακμής. Η ταχεία και ουσιαστική αποκατάσταση της κομματικής θεσμικότητας και της πολιτικής διεργασίας, προβάλλει σήμερα, ως sine qua non όρος για την επανεκκίνηση της πολιτικής λειτουργίας και αυτής, της ύπαρξης του ΠΑΣΟΚ. Θεμελιώδης συνθήκη για αυτό είναι η αποκατάσταση της έννοιας και του ρόλου των μελών και των οργανώσεων. Με καθαρές, σαφείς θέσεις. Σε συνεχή και ουσιαστική διαβούλευση με τους πολίτες και σε επικοινωνία με την παγκόσμια κοινωνία. Με εσωτερικό διάλογο και δημοκρατική κατοχύρωση των αποφάσεων. Κάθε μέλος πρέπει να έχει την δυνατότητα συμβολής στην διαμόρφωση των πολιτικών επιλογών και στον έλεγχο των αποφάσεων της ηγεσίας, μέσα από πραγματικά δημοκρατικές, πολιτικές, συντεταγμένες διαδικασίες. Στους πολιτικούς σχηματισμούς προοδευτικής κατεύθυνσης, δεν είναι η Κοινοβουλευτική Ομάδα, εκείνη που κυρίαρχα και μονοπωλιακά αποφασίζει, αλλά τα πολιτικά όργανα, στα οποία εκφράζεται το σύνολο των μελών του και λειτουργούν ως όργανα αναπνοής του. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να γίνει ένα συμπαγές πολιτικό σώμα.

     Η ανάγκη αυτή καθίσταται ζωτικής σημασίας καθώς οι πολίτες έχουν εγκαταλειφθεί μεταξύ ενός θρασύτατου και κενού περιεχομένου «αριστεροειδούς» λαϊκισμού, που εκφράζεται από τον μικρομέγαλο ΣΥΡΙΖΑ και της παρανοϊκής αθλιότητας των φασιστοειδών της Χ.Α. Δίχως να εξομοιώνονται οι δύο πολιτικοί αυτοί χώροι, ακολουθούν κοινή τακτική. Εκμεταλλεύονται χρόνιες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και της δημόσιας διοίκησης και απευθύνονται στην ανασφάλεια και τα πλέον ταπεινά ανθρώπινα ένστικτα,καλλιεργούν τον φόβο και οδηγούν σε καταστροφικές επιλογές.


Β. Η διατύπωση προτάσεων για την ανάκτηση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος απαιτεί επεξεργασία νέων κανόνων που θα πειθαρχούν στην αντικειμενική λειτουργία του πολιτικού συστήματος και θα διαμορφώνουν μία νέα, διαφορετική και έντιμη σχέση πολιτικής και Δικαίου: Ο φασισμός, η ακραία συμπεριφορά, η απαξίωση της δημοκρατικής πολιτειακής συγκρότησης,δεν εξορκίζεται με αφορισμούς. Είναι αδιανόητο οι υπεύθυνες δυνάμεις της κεντροαριστεράς να μην έχουν επεξεργασμένη πρόταση για την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών και των θεσμών κοινωνικού ελέγχου. Αν η οικονομική πολιτική είναι σε αδρές γραμμές συνδιαμορφούμενη με τους εταίρους και τους δανειστές-και συνεπώς η δυνατότητα εξαγγελιών περιορισμένη-, σε κάθε περίπτωση,οφείλουμε να διαμορφώσουμε το θεσμικό περιβάλλον της επομένης ημέρας. Αυτό,μεταξύ άλλων, συνεπάγεται:

1.   Αποκατάσταση της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος:

Στην καθιέρωση της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος, έχουμε αποτύχει.Δημόσιο συμφέρον δεν νοείται το άθροισμα των ιδιωτικών ή συντεχνιακών τέτοιων.Έτσι συνέβη! Στο διάστημα της πολιτικής ηγεμονίας του ΠΑΣΟΚ, αθροίζονταν τα συμφέροντα ομάδων που προσέβλεπαν μόνο στην εξυπηρέτηση της συντεχνιακής ιδιοτέλειάς τους. Αυτό οδήγησε στην πολυθρύλητη πελατειακή σχέση και καθιστούσε τους πολιτικούς ευάλωτους, στον εκβιασμό. Το δημόσιο συμφέρον δεν αθροίζει αλλά συναιρεί και συγκρούεται με τα ιδιωτικά, όπου χρειάζεται. Δεν χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για την απόδοση προνομίων. Η πρακτική αυτή, συνέργησε στην απώλεια αξιοπιστίας και κύρους των κρατικών θεσμών. Οι συντεχνιακές ομάδες δεν μπορεί να εκβιάζουν την κοινωνία, δεν μπορεί να υποτιμάται η ευημερία και απρόσκοπτη πρόσβαση των πολλών σε αγαθά χάριν της εξυπηρέτησης των όποιων αιτημάτων των λίγων. Ανάπτυξη αίσθησης συλλογικής ευθύνης και προσπάθεια επίτευξης κοινών ωφελειών, είναι τα στοιχεία που οριοθετούν την έννοια του δημοσίου συμφέροντος.

Η αποκατάσταση της παρανόησης στην έννοια «δημόσιο συμφέρον», πρέπει να είναι προτεραιότητα στην διατύπωση του νέου αφηγήματος.


2.   Πρόταση νέου εκλογικού νόμου που θα λειτουργεί αποτρεπτικά στην απώλεια επικοινωνίας μεταξύ αιρετού και εκλογέως. Ποια είναι άραγε η επαφή –και συνακολούθως ο κοινωνικός έλεγχος- μεταξύ βουλευτή και ψηφοφόρου σε μια εκλογική περιφέρεια όπως η Β΄ Αθήνας; Ποιο είναι το κόστος μιας προεκλογικής εκστρατείας σε μια τέτοια περιφέρεια; Πώς ελέγχονται οι δαπάνες και πώς οριοθετούνται; Προφανώς,προεκλογικές ανάγκες που προκύπτουν από τέτοιας έκτασης περιφέρειες, ρίχνουν τους υποψηφίους βορά στα νύχια συμφερόντων και εκείνων που ελέγχουν τα ΜΜΕ. Δεν κατηγορώ, ούτε θεωρώ εκ προοιμίου αρνητικό τον ρόλο των μέσων, αλλά, μια θεσμικά ορθή λειτουργία δεν το επιτρέπει. Η σχέση πολιτικής και χρήματος,πρέπει να είναι καθαρή, διαφανής και οριοθετημένη.


3.   Την κατοχύρωση της δημοκρατικής λειτουργίας των κομμάτων, θεσμικά με ειδικό νόμο. Τα κόμματα, είναι οι φορείς της κοινωνίας των πολιτών οι οποίοι διαμεσολαβούν μεταξύ κοινωνίας και κράτους. Ως τέτοιοι, σαφώς και έχουν απόλυτο δικαίωμα στην καταστατική αυτονομία τους. Όμως, μέχρι το όριο της Συνταγματικότητας. Ως θεσμοί είναι αυτόνομοι, όχι όμως Συνταγματικά αδιάφοροι. Το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, περιλαμβάνει την κρίση των λειτουργιών που άπτονται της Συνταγματικά κατοχυρωμένης διαδικασίας. Στην χώρα μας, δεν μπορεί να επικρατεί στο σημείο αυτό η αυθαιρεσία των εκάστοτε πολιτικών αρχηγών και να επιβάλλεται η θέληση ολιγομελών ομάδων, γύρω από τις εκάστοτε ηγεσίες, δίχως κανέναν έλεγχο.Δημοκρατία δεν σημαίνει αυθαιρεσία. Οι πλειοψηφίες είναι ρευστή υπόθεση και εξαρτώνται από συγκυρίες. Η ισχυροποίηση της θεσμικότητας, είναι η μόνη ασπίδα προστασίας και διασφάλισης της συνέπειας και της συνέχειας σε αξίες και αρχές.Συνεπώς, η άσκηση του δικαιώματος προσφυγής και η κρίση αυτής από την Δικαιοσύνη είναι η στοιχειώδης δυνατότητα που πρέπει να υπάρχει ως τελευταίο μέσο θεραπείας αδίκων ή εσφαλμένων επιλογών.


4.   Επιλογή και αξιολόγηση υποψηφίων: Σε συνάρτηση με το ανωτέρω εδάφιο, είναι και η θεσμοθέτηση μιας πραγματικά αξιοκρατικής, δημοκρατικής πολιτικής διαδικασίας επιλογής και ανάδειξης υποψηφίων για τα δημόσια αξιώματα (βουλευτές, δήμαρχοι κ.λπ.), αλλά και για τις θέσεις κομματικής ευθύνης. Οι επιλογές που εξυπηρετούν, αποκλειστικά, τις διαθέσεις και τις επιθυμίες των ηγετικών ομάδων, δεν προσφέρουν πάντοτε τις καλύτερες λύσεις. Η υποταγή στην κρίση και κυριαρχία των εσωκομματικών ηγεμονικών μηχανισμών, αποστερεί την δυνατότητα αξιοποίησης ικανών στελεχών ή υποτάσσει την ελεύθερη σκέψη τους. Επιβάλλεται η απελευθέρωση και αξιοποίηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του πολιτικού χώρου μας και η θεσμική θωράκιση των διαδικασιών. Η ελληνική κοινωνία απαιτεί από εμάς προτάσεις των ικανότερων και αξιότερων.


5.   Διατύπωση πρότασης και σχεδίου ανάπτυξης:

     Είναι δική μας ευθύνη η διατύπωση μιας ουσιαστικής σαφούς και επεξεργασμένης προτάσεως για την ανάπτυξη. Οι αόριστες γενικόλογες και ασαφείς ευχές και φραστικές διατυπώσεις δίχως παρουσίαση σχεδίου και βημάτων δεν πείθουν, πλέον. Πρέπει ψύχραιμα και ταχέως να παρουσιάσουμε στους πολίτες την δική μας πρόταση προσδιορίζοντας ποια θα είναι η κινητήρια βιομηχανία, ποιοι θα είναι οι κλάδοι που μπορεί και χρειάζεται να αναπτυχθούν γύρω από αυτήν και ποια θα είναι η περιφερειακή-γεωγραφική κατανομή των παραγωγικών μονάδων. Στην χώρα σήμερα, ποσοστό μεγαλύτερο από το 60% του πληθυσμού κατοικεί στην Αθήνα. Αυτή η πραγματικότητα δεν επιτρέπει καμία παραγωγική δυνατότητα να αναπτυχθεί. Πρέπει να δώσουμε προτάσεις λύσεων.

     Ταυτοχρόνως διαγράφεται επιτακτική η ανάγκη αλλαγής του Διοικητικού Συστήματος καθώς το σημερινό αποτελεί ένα σκουριασμένο εργαλείο, αναστολή κάθε δημιουργικής ή μεταρρυθμιστικής προσπάθειας και απόπειρας αλλαγών. Ένα Κράτος με την κεντρική κυβέρνηση να έχει άνω των 20.000αρμοδιοτήτων, δεν μπορεί να αφήσει έδαφος σε δημιουργικές δυνάμεις να αναπτύξουν πρωτοβουλίες ή και απλώς, έτσω, να αναδειχθούν


Σύντροφοι,

Σήμερα, με την συνέργεια και ενθάρρυνση κύκλων της Εκκλησίας –την οποία,απαραδέκτως πώς, επί 20 και πλέον χρόνια, αντί να βάλουμε στην θέση της,τρέχαμε ξοπίσω της- και με την ανοχή, αν όχι παρότρυνση, αστυνομικών υπαλλήλων(γιατί την τελευταία περίοδο διακυβέρνησης χάθηκε κάθε έλεγχος στο Σώμα), οι άνθρωποι στις λαϊκές γειτονιές και όχι μόνον, ακουμπάνε στις «πλάτες» που τείνουν λούμπεν φασιστοειδή και στην απελπισία τους ενισχύουν την πιο σκοτεινή και βρωμερή πλευρά του συστήματος που επιτυγχάνει να εμφανίζεται ως«αντισυστεμική».

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι στις γειτονιές της Αθηναϊκής Περιφέρειας, στις γειτονιές του Πειραιά: την Δραπετσώνα, το Κερατσίνι, το Περιστέρι, υπάρχουν άνθρωποι. Άνθρωποι που τα βράδια δαγκώνουν το μαξιλάρι τους γιατί αδυνατούν να καλύψουν ανάγκες των παιδιών τους. Ότι υπάρχουν νέοι που δακρύζουν από οργή,λέγοντας «γαμώ το, κάπως αλλιώς θα έπρεπε να είναι…». Πρέπει αυτούς να συναντήσουμε.Πρέπει με αυτούς πρώτα να ανατάξουμε την σχέση εμπιστοσύνης.

     Ο αγώνας σήμερα για την ουσιαστική επίτευξη μιας Δίκαιης Κοινωνίας είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε αναγκαίος και σκληρός.Όχι όμως, ως εύηχο σύνθημα. Δίκαιη Κοινωνία, δεν σημαίνει κοινωνία πλειοψηφίας ή Κοινωνία Αρίστων. Σημαίνει Κοινωνία Όλων! Σε μία δίκαιη κοινωνία, δεν υπάρχει αποθήκευση ανθρώπων ή άνθρωποι καταδικασμένοι να ζουν στο γκρίζο περιθώριο της ζωής. Δεν υπάρχει ισοπεδωτική αντίληψη και όρια προς τα επάνω. Η Δίκαιη κοινωνία, δημιουργεί συνθήκες για την μέγιστη αξιοποίηση των ικανών, εργατικών και χαρισματικών προσωπικοτήτων, δίνει ευκαιρίες σε όλους να αναπτύξουν την δημιουργικότητα και την δυνατότητά τους, αλλά εγγυάται και διασφαλίζει την αξιοπρέπεια όλων.


Σύντροφοι,

     Ακόμη και αν αυτά ή άλλες πληρέστερες απόψεις και προτάσεις πραγματοποιηθούν στην αρτιότερη εκδοχή τους, είναι βέβαιο ότι έχουμε μπροστά μας αρκετά «χρόνια χλωμά και αδύναμα, μέσα στην γάζα». Αλλά,«τα γραμμάρια της ευτυχίας» θα είναι για εμάς η αποκατάσταση της πολιτικής μας αξιοπρέπειας. Θα περάσουν χρόνοι πολλοί, μέχρι να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην θέση που διεκδικούμε και αντιστοιχεί στον ιδεολογικό-πολιτικό μας χώρο.Όμως, η δικαίωση είναι μπροστά.

Αφήνουμε το ΠΑΣΟΚ του σήμερα, φυλάσσοντας στην ψυχή μας τα όσα μεγάλα και ωραία μας προσέφερε και προσβλέπουμε στο ΠΑΣΟΚ της νέας ημέρας. Ένας κύκλος έκλεισε. Χρέος μας η δημιουργία του επόμενου. Με επίγνωση της σύγχρονης πραγματικότητας και ρεαλισμό. Όμως, δεν αφαιρούμε το όνειρο! Δεν καταργούμε και δεν υποθηκεύουμε τα όνειρά μας. Καταργούμε τις ψευδαισθήσεις και την παθητική, μεταφυσική καρτερία.

Δίνουμε στα όνειρα τα όπλα για να πάρουν εκδίκηση.

Αθήνα Οκτώβριος 2012

λυκούργος Π. Χατζάκος